Hersenspinsels – Voldoening

mei 10, 2017

Vorige week zat ik er even behoorlijk doorheen. En wel om het volgende. Voldoening. Simpelweg een begrip. Maar voor mij wel een waar ik veel waarde aan hecht. Ik houd er van om aan het eind van een dag te kunnen denken “Zo! Dát was een productieve dag!” Dit gevoel van voldoening aan het eind van de dag, dat mis ik al heel wat weken. En dat begint me, in combi met lichamelijke vermoeidheid (lees: groeiende buik), op te breken. Hoog tijd voor verandering dus. En daar gaan wat hersenspinsels aan vooraf! Lees mee 🙂

Al in de eerste weken bleek mijn universitaire studie niet te combineren met een van de mogelijke zwangerschaps-symptomen: dementie. Ik studeerde een taal, namelijk de Italiaanse, en kon de hónderden te leren woorden, zinnen en grammatica simpelweg niet onthouden.

Iedere studie-sessie was echt als een gevecht tegen de zwangere natuur.

Na veel nadenken, advies en overleg heb ik besloten tijdelijk te stoppen met studeren. Een keuze die niet te vermijden viel, maar wel een die voor mij erg moeilijk was en nog steeds is. De Italiaanse taal en cultuur is namelijk mijn grote passie, maar daarnaast was die studie ook een dagelijkse bezigheid. Ik viel in een soort gat van tijd, héél véél tijd. Waarover ik vervolgens dacht dat het tijd nodig had, om een nieuw dag-ritme te ontwikkelen.

Dit nieuwe dag-ritme bestond vooral uit veel rusten. Totdat ik stopte met studeren, had studie op nummer 1 gestaan. Dit besef begon tijdens de prille zwangerschapsweken meer en meer aan me te knagen. Nadat ik was gestopt, werd het dan ook eerst eens tijd om stil te staan bij het feit dat ik zwanger was (en we nog steeds zijn 🙂 ) en hier van te genieten. Dit is namelijk het resultaat van mijn hart volgen. Iets wat ik heel goed kan en waar ik voor sta, ook als het me in situaties brengt die even minder handig zijn. Als ik mezelf serieus heb genomen, kan ik nooit spijt hebben van keuzes die ik wilde, maar niet durfde te maken. In mijn vriend, Faran, heb ik mijn soulmate gevonden, en ook hij is iemand die zijn hart volgt in plaats van doen wat ‘normaal’ is in onze maatschappij.

Het is voor ons allebei een droom die uitkomt; een mini-member in ons team!

Zo’n 6 weken geleden ben ik ook gestopt met werken; naast mijn studie werkte ik 2 tot 3 avonden per week bij een pizzeria. Dit werk in combi met mijn zwangerschap werd zwaarder en zwaarder. Ik voel me eigenlijk vanaf week 1 van de zwangerschap verre van goed. Wat vooral te wijten is aan ijzertekort. Dit maakt dat ik gaandeweg dagelijkse bezigheden heb moeten laten vallen. Zo ook mijn werk.

Ik omringde me vrij snel met ‘nieuwe’ dagelijkse bezigheden; freelance-opdrachten, voorbereidingen treffen voor de komst van de kleine, het huishouden runnen, en helaas ook veel ziek zijn. En vooral dat laatste, in combi met het vele, vele thuiszitten, brak me vorige week op. Ik mis voldoening aan het eind van de dag, het gevoel nuttig bezig te zijn geweest, in plaats van enkel te hebben opgeruimd/schoongemaakt en vervolgens gedwongen te hebben gerust. Als ik namelijk niets echt móét, niet de deur uit hóéf, dan blijf ik ’s ochtends in bed liggen zonder een wekker te zetten en start ik mijn dag vervolgens door het huis ‘spik en span’ te maken, in pyjama. Vervolgens is het al na het middaguur voordat ik onder de douche stap en als ik daarna geen afspraken heb, is het alweer tijd om te rusten, want ja, fysieke arbeid kost inmiddels eigenlijk te veel energie. Dit is het ritme dat er in is geslopen en zich inmiddels iedere dag herhaalt. En ik ben het zat.

Het klinkt wellicht gek om iedere dag zo door te brengen, maar voor mij is het een valkuil die zich aandringt wanneer er maar de gelegenheid is.

En waar ik onbewust zó mee in zee ga.

Het obsessief opruimen is een dwangneurose die zich voor het eerst openbaarde rond mijn 15^e levensjaar, en nog vaker de jaren hierna. Altijd in combinatie met een ander, groter, psychisch ‘probleem’ en zodoende meer op de achtergrond. Op meerdere momenten in mijn leven leerde ik het ‘waarom’ van mijn dwangen en kreeg ik handvaten om er mee om te gaan. Inmiddels, na meerdere moeilijke periodes in mijn leven, met deze neurose op de achtergrond, weet ik heel goed hoe om te gaan met mijn valkuilen. Maar voor mij moet er altijd weer eerst een moment komen dat ik er he-le-maal klaar mee ben; het besef dat het dwangen een te grote rol speelt in mijn leven. En dat moment is (gelukkig!) dus gekomen.

Even voor de duidelijkheid: de hierboven genoemde perioden hebben mijn leven pósitief veranderd. Door in de put te zitten, was ik zo dicht bij de afgrond dat ik inzag dat ik mijn leven anders wilde en nu ook anders kón indelen. Samenvattend waren het heftige ervaringen die al voor mijn 20^e levensjaar plaatsvonden, maar wel stuk voor stuk periodes die ik niet had willen missen.

Ze hebben me gevormd tot de volwassen en tevreden persoon die ik nu ben.

Iets wat ik me vaak besef en waar ik trots op ben!

Ik wil dit ‘hersenspinsel’ met jullie delen, omdat ik het belangrijk vind openheid te creëren over kwetsbare onderwerpen.

‘De buitenwereld’ mag best weten dat ik het soms best pittig vind, dat zwanger zijn.

Omdat het me terugwerpt op de basis. En hier kom ik dus ‘hersenspinsels’ tegen waarvoor ik soms even flink door het stof moet. Tegelijkertijd vind ik het prachtig om te kunnen groeien als mens en wil ik graag blijven werken aan de beste versie van mezelf; voor mij, mijn levensmaatje F., onze kleine en de rest van de wereld. Dus aan de slag Liez 🙂

26 weken zwanger

Berichtnavigatie

← Hersenspinsels

Mijn eerste (onofficiële) Moederdag →